A gdyby tak uciec?

A gdyby tak uciec? Zostawić, zapomnieć, żyć bez wspomnień? A gdyby to porzucić? W razie kłopotów tu wrócić. A gdyby tak żyć? Z problemów kpić. Codziennie się upijać. Przeszkody omijać.A gdyby wszystko takie proste było? Wtedy wreszcie by się ułożyło. Lepiej by się żyło, a z prawa by się drwiło. Więcej szalonych rzeczy by się robiło, a ze smutku wszystkich uwolniło. Szczęśliwie by było, gdyby to wszystko nam się nie tylko śniło. A gdyby sny się spełniały? Radości by dodały. Dużo by pozmieniały, a przepowiednie nareszcie by się zgadzały. A gdyby tak przed siebie biegnąć, najwyższych szczytów sięgnąć? Nie wiedzieć dokąd, nie wiedzieć po co. Wyjść z domu nocą i po łące chodzić boso. Tańczyć, kochać już nie szlochać. Miłości na siłę nie szukać, bo ktoś może nas oszukać. A gdyby się związki nie kończyły może by do tylu łez nie doprowadziły. Człowiekowi psychikę by nie zniszczyły, a pokrzywdzeni by się nie ranili. A może by tak uciec już na zawsze? Może wtedy życie będzie ciekawsze? I już nie zobaczymy się. Może uronisz choć jedną łzę? Poczujesz w sercu pustkę. Łzę otulisz w chustkę, a za mną za tęskni twoje serce. Życie stanie się smutniejsze, a ja dalej będę pisać wiersze.